Koha e kujt? Mickoski flet për Maqedoninë, shqiptarët përjashtohen

Rubrika: Një kapak kësaj pune – Flaka

Kryeministri i Maqedonisë së Veriut, Hristijan Mickoski, me rastin e përkujtimit të vëllezërve Kirili dhe Metodi, bëri një thirrje për “mobilizim të potencialit krijues dhe unitet për ndërtimin e së ardhmes së përbashkët”. Por pas deklaratave solemne dhe të stiluara për kamera fshihet një realitet krejt tjetër – një shtet që vazhdon të funksionojë mbi themele të padrejta, me një bashkëjetesë të shpallur vetëm në teori, por të përgënjeshtruar në praktikë.

Diskurs i përbashkët, përjashtim sistematik

Fjalët e Mickoskit për “konsensus për të ardhmen” vijnë në një kohë kur institucionet shtetërore kanë pothuajse zero përfaqësim të shqiptarëve në nivelet e punësimit dhe vendimmarrjes. Të dhënat e publikuara nga ish-ministri i Jashtëm, Bujar Osmani, tregojnë se institucionet kyçe si Enti i Statistikave, Arkivi Shtetëror, Drejtoria e të Ardhurave apo Ministria e Kulturës nuk kanë pothuajse asnjë të punësuar shqiptar. Kjo nuk është thjesht një rastësi statistikore, por një model i qëllimshëm i përjashtimit institucional.

Fjala që i bie ndesh veprës

Kur një lider politik flet për bashkëjetesë e ndërtim të përbashkët, por toleron – në heshtje ose përmes politikave të drejtpërdrejta – spastrimin etnik administrativ, atëherë fjalët e tij humbin çdo kuptim. Thirrja për “kohën e Maqedonisë” tingëllon si një slogan propagandistik për të mbuluar thellimin e ndarjes sociale dhe kombëtare brenda vendit.

Kirili dhe Metodi si alibi historike

Përdorimi i figurave historike si Kirili dhe Metodi për të forcuar një narrativë të rreme të unitetit është i rrezikshëm. Për shkak se historia e këtyre figurave është e përbashkët për të gjitha popujt sllavë dhe më gjerë, ajo nuk duhet të instrumentalizohet për të ndërtuar një identitet ekskluziv dhe përjashtues. Përkundrazi, përkujtimi i tyre duhet të jetë pikënisje për reflektim, jo për iluzion.

Përfundim: Koha e Maqedonisë apo koha e një kombi?

Në vend që të flasim për një “kohë të Maqedonisë” që përjashton qytetarët e saj shqiptarë, romë, turq e të tjerë jo-maqedonas, ndoshta është koha për një epokë të barazisë reale, të përfaqësimit të ndershëm, dhe të respektit të ndërsjellë. Derisa përfaqësimi të matet me zero, e fjalët të mos pasqyrojnë realitetin, çdo “thirrje për unitet” është thjesht një fasadë që mbulon pabarazinë. Flaka