Mickoski, Llatasi dhe shqiptarët

Në ditët e fundit, dy deklarata të ndryshme, por me mesazh të ngjashëm, tregojnë për një narrativë që gjithnjë është përdorur kundër shqiptarëve në Maqedoninë e Veriut: çdo herë kur ngrejnë zërin për padrejtësitë që u bëhen, ata etiketohen si nacionalistë, shkruan Flaka

Latasi akzuon për Nacionalizëm, e VLEN-in e lavdëron

Dragan Pavlloviq-Llatas, gazetari i njohur për retorikën e tij nacionaliste dhe afërsinë me VMRO-në, lavdëron politikat e VLEN-it, ndërsa BDI-në e akuzon për politika nacionaliste. Madje, Latasi parashikon fitoren e VLEN-it në shumicën e komunave shqiptare, duke nënçmuar BDI-në dhe duke e reduktuar praninë e saj vetëm në “Gostivar dhe ndonjë fshat apo mal”. Ky “parashikim” nuk është një analizë neutrale, por një qëndrim i qartë politik që përpiqet të:

• legjitimojë VLEN-in si partner më i pranueshëm për VMRO-në,
• dhe të sulmojë BDI-në duke e akuzuar për nacionalizëm.

Në thelb, Llatasi nuk bën parashikim zgjedhor, por ndërhyn në debatin brendashqiptar për të dobësuar një palë dhe për të forcuar tjetrën, duke e paraqitur veten si arbitër të të ardhmes politike të shqiptarëve.

Mickoski dhe akuzat për “ndarje etnike”

Nga ana tjetër, kryeministri Hristijan Mickoski qorton kryetarin e Tetovës, Bilall Kasami, duke i thënë se “ndarjet etnike nuk janë mjet për të fituar vota” dhe se ai duhet të flasë vetëm për projekte zhvillimore.
Në shikim të parë, kjo duket si thirrje për unitet dhe tejkalim të ndarjeve etnike. Por në fakt, është një strategji klasike politike maqedonase: shqiptarëve u mohohet e drejta të flasin për barazi, diskriminim ose padrejtësi, sepse çdoherë kur e bëjnë, etiketohen si “nacionalistë” ose “përçarës”.

Standardi i dyfishtë

Ajo që bie në sy është standardi i dyfishtë:

• Kur maqedonasit ngrejnë çështje kombëtare (nga gjuha, flamuri, Kishat, deri te Marrëveshja e Prespës), ato paraqiten si patriotizëm.
• Kur shqiptarët flasin për barazi, respektim të Marrëveshjes së Ohrit, përfaqësim në institucione ose simbole identitare, ato etiketohen si nacionalizëm.

Pra, nuk kemi një qëndrim parimor, por një instrumentalizim të termit “nacionalizëm” për të delegjitimuar kërkesat legjitime të shqiptarëve.

Shqiptarët si zë i ndërgjegjes politike

Në realitet, shqiptarët nuk kërkojnë privilegje, por respektim të marrëveshjeve dhe barazi qytetare.

• Marrëveshja e Ohrit nuk është dhuratë, por dokument themelor që garanton paqe dhe stabilitet.
• Përfaqësimi i drejtë në institucione, respektimi i gjuhës shqipe dhe simboleve është kushtetues.
• Protesta, reagime ose kërkesa politike nuk janë nacionalizëm, por instrumente demokratike për të korrigjuar padrejtësitë.

Përfundim: Kush përfiton nga ky diskurs?

Ky lloj diskursi – ku shqiptarët paraqiten si “përfaqësues nacionalistë”, ndërsa maqedonasit si “patriotë demokratë” – është i dobishëm për:

• VMRO-në dhe Mickoskin, sepse relativizon padrejtësitë strukturore,
• figura si Llatasi, që kërkojnë të formësojnë opinionin brenda kampit shqiptar sipas interesave maqedonase,
• dhe në fund krijon përçarje brendashqiptare, duke i ndarë në “të pranueshëm” dhe “të papranueshëm” për pushtetin maqedonas.

Në realitet, shqiptarët nuk janë nacionalistë kur ngrejnë zërin – ata janë përfaqësues të një të vërtete të mohuar. Dhe ky është dallimi i madh që Mickoski e Llatasi përpiqen ta fshijnë. Flaka Media