Vrasja në Batincë është më shumë sesa një krim – është alarm për një shoqëri që duhet të refuzojë dhunën

Ngjarja tragjike që ndodhi më 11 korrik në fshatin Batincë të Shkupit, ku u vra një pjesëtar i Armatës së Maqedonisë së Veriut, Agim Muharremi (49), ka tronditur thellë opinionin publik dhe ka rikthyer në vëmendje disa prej plagëve më të rënda të shoqërisë sonë: dhuna gjinore, konceptet e prapambetura për martesën, por edhe dështimin e institucioneve për të parandaluar tragjedi të tilla.

Sipas të dhënave zyrtare nga Ministria e Punëve të Brendshme dhe Prokuroria Publike, motivi i vrasjes ishte një refuzim për martesë nga vajza e viktimës. Autori i dyshuar, tashmë në arrati, kishte ushtruar presion dhe kërcënime ndaj vajzës, E.M. (20), për shkak se ajo nuk pranonte të martohej me të. Ky refuzim u kthye në një motiv për gjakderdhje.

Ngjarja nuk është thjesht një konflikt personal. Ajo është pasqyrë e një mentaliteti ku vendimi i një vajze për jetën e saj private shihet si “provokim” ose “fyerje” që kërkon hakmarrje. Ky është një akt tipik i dhunës me bazë gjinore, që në thelb sfidon lirinë dhe të drejtën e grave për të zgjedhur.

Ndërkohë, mbetet shqetësuese se autori ishte në dijeni të vendndodhjes së viktimës dhe se ka pasur mundësinë të ndjekë dhe sulmojë me armë, pavarësisht kërcënimeve të mëparshme të dokumentuara. Kjo ngrenë pyetje serioze për rolin e institucioneve – policisë, prokurorisë dhe mbrojtjes sociale – në parandalimin e dhunës dhe mbrojtjen e personave të rrezikuar.

Fakti që viktima ishte pjesëtar i Armatës, e bën ngjarjen edhe më të rëndë, duke e vendosur nën dritën e cenimit të sigurisë publike dhe të vlerave institucionale.

Autoritetet thonë se janë duke punuar për kapjen e autorit të arratisur. Por përtej kësaj, rasti kërkon një përgjigje të fortë dhe të shumëanshme – jo vetëm ligjore, por edhe sociale e kulturore.

Vrasja në Batincë është më shumë sesa një krim – është një alarm për një shoqëri që duhet të refuzojë dhunën, të mbrojë lirinë e grave dhe të kërkojë llogari nga institucionet që heshtin derisa të ndodhë tragjedia.