Editorial Flaka: Kur Sporti Kthehet në Arenë Urrejtjeje – Rasti Skandaloz në Kumanovë

Ngjarja që ndodhi në Kumanovë gjatë ndeshjes së parakualifikimeve për Kampionatin Botëror të Basketbollit mes Maqedonisë së Veriut dhe Rumanisë nuk ishte thjesht një incident i zakonshëm sportiv. Ishte një skandal i rëndë me nota të theksuara nacionaliste dhe anti-shqiptare, një akt i papranueshëm që tronditi ndërgjegjen qytetare dhe solli në pah plagët e hapura të bashkëjetesës ndëretnike në vend.

Në vend që të shijonim emocionin e lojës dhe garës sportive, u bë e pamundur të injorohej koreografia e urrejtjes që shpërtheu në tribunat e palestrës së sportit në Kumanovë. Thirrjet raciste dhe slogane të tipit “Shqiptari i mirë është shqiptari i vdekur” ose “Dhoma e gazit” nuk janë vetëm provokime primitive – ato janë thirrje për dhunë, gjuhë urrejtjeje dhe nxitje e tensioneve etnike. Ato nuk kanë vend as në sport, as në një shoqëri që pretendon të jetë demokratike dhe evropiane.

Skandaloze ishte edhe prania pasive e autoriteteve shtetërore në këtë akt. Kryeministri Hristijan Mickoski ishte i pranishëm në sallë. Kryetari i Kumanovës gjithashtu. Asnjë reagim. Asnjë ndërhyrje. Asnjë deklaratë për të ndalur turmën ose për të dënuar publikisht atë që po ndodhte. Ky heshtje nuk është neutralitet – është bashkëfajësi. Është një dritare e qartë e përzgjedhjes politike për të mos konfrontuar ekstremizmin kur ai vjen nga baza nacionaliste maqedonase, por për ta përdorur atë për kapital elektoral.

Një shoqëri që hesht përballë urrejtjes e legjitimon atë. E njëjta gjuhë e urrejtjes që dëgjuam në tribunat e Kumanovës ka ushqyer konflikte, ka justifikuar diskriminime dhe ka zbehur besimin te bashkëjetesa. Nuk është rastësi që ndodhi në Kumanovë – një qytet me histori të tensioneve ndëretnike, por edhe me potencial për dialog dhe bashkëjetesë, nëse nuk do të minohej nga aktorë politikë dhe shoqërorë që preferojnë ndarjen sesa unitetin.

Ndërkombëtarët nuk mund të qëndrojnë më të heshtur përballë këtyre fenomeneve që ndodhin nën hundën e qeverisë, ndërsa integrimi i vendit në Bashkimin Evropian mbetet një aspiratë në letër. Thirrjet për respektim të të drejtave të njeriut dhe për barazi nuk mund të kufizohen vetëm në komunitetin shqiptar kur ai gabon – por edhe kur ai goditet padrejtësisht.

Kjo ngjarje kërkon dënim të qartë, masa konkrete ndaj organizatorëve të koreografive raciste dhe një hetim zyrtar për praninë e gjuhës së urrejtjes në ambientet sportive. Përndryshe, Kumanova do të mbetet simbol i një sporti që nuk bashkon, por përçan. Dhe kjo është fyerja më e madhe për frymën olimpike dhe për vetë qytetarinë.

Redaksia Flaka