Mickoski dhe politika e tensionit: Kapital politik mbi ndarjet etnike

Driton Zenku

Qasja e Mickoskit ndaj BDI-së nuk është thjesht një refuzim politik – është një strategji e qartë për të konsoliduar elektoratin maqedonas përreth VMRO-DPMNE-së duke e paraqitur veten si “garant” se shqiptarët nuk do të kenë rol dominues në pushtet.

Në thelb, Mickoski po investon në një narrativë përjashtuese dhe konfrontuese, duke i shpallur shqiptarët, përmes BDI-së, si problem politik dhe moral për shtetin.

Demonizimi i BDI-së si “armik i brendshëm”:
Mickoski e portretizon BDI-në jo thjesht si kundërshtar politik, por si pjesë e një blloku të korruptuar, kriminal dhe anti-shtetëror. Në këtë mënyrë, ai jo vetëm e neutralizon si opsion për koalicion, por edhe e kriminalizon në perceptimin publik. Kjo qasje është tipike e një politike që kërkon të ndajë vijat e frontit “ne kundër tyre”. Problemi është se “ata” nuk janë vetëm BDI-ja si parti, por tërthorazi edhe elektorati shqiptar që e ka mbështetur për dy dekada.

Politika e tensionit të menaxhuar: Mickoski nuk po e thotë këtë rastësisht. Ai e di se retorika e tillë e ndez tensionin etnik, por llogarit që do t’i shërbejë si kapital politik: maqedonasit radikalizohen rreth tij, ndërsa shqiptarët polarizohen mes VLEN-it dhe BDI-së. Pra, Mickoski fiton dyfish – ruan monopolin maqedonas në qeveri dhe e përdor përçarjen e shqiptarëve për të diktuar kushtet.

Mesazhi i koduar për shqiptarët: Duke thënë se BDI-ja “nuk ka mësuar asnjë leksion”, Mickoski po dërgon një sinjal të qartë: shqiptarët duhet të pranojnë një rol më të kufizuar në pushtet dhe të mos presin partneritet të barabartë me VMRO-në. Ai nuk përjashton vetëm BDI-në, por edhe idenë e barazisë politike të shqiptarëve si faktor kyç qeverisës. Kjo e kthen diskursin pas, drejt periudhës para Marrëveshjes së Ohrit, ku shqiptarët trajtoheshin si “pale dytësore”.

Kjo qasje është afatshkurtër fitimprurëse për VMRO-në, por afatgjatë është shkatërrimtare për stabilitetin e shtetit. Nëse kryeministri i vendit legjitimon gjuhën e përjashtimit, atëherë e dobëson gjithë arkitekturën e pas-2001-it, që u ngrit mbi Marrëveshjen e Ohrit si garanci për bashkëjetesë. Mesazhi i tij krijon perceptimin se shqiptarët janë të toleruar, jo të barabartë – një precedent i rrezikshëm që minon besimin e komunitetit shqiptar në institucionet shtetërore.

Mickoski po ndërton një qeverisje me logjikën e mazhorancës etnike, jo të shtetit multietnik. Në vend që të ofrojë vizion për bashkëjetesë, ai po e ushqen narrativën se stabiliteti arrihet duke e mbajtur një pjesë të madhe të qytetarëve në opozitë të përhershme. Ky është një projekt politik i cili, nëse vazhdon, nuk e forcon Maqedoninë e Veriut – përkundrazi, e shtyn drejt një cikli të ri të krizave etnike e institucionale.