Flaka analizon: Maestro i lojës politike: Rasti Bujar Osmani dhe vorbulla e VLEN-it

1. Nga diplomacia te skena vendore – Bujar Osmani, gjatë mandatit të tij si Ministër i Punëve të Jashtme, ka fituar jo vetëm vizibilitet ndërkombëtar, por edhe përvojë në menaxhimin e krizave dhe komunikimit politik. Ky kapital diplomatik tani po e transferon me mjeshtëri në politikën e brendshme. Për dallim nga shumë figura të tjera që u rikthyen nga ekzekutivi në terrenin partiak, Osmani nuk e sheh politikën si një garë emocionale, por si një proces strategjik të ngjashëm me diplomacinë: çdo fjalë, çdo veprim, çdo deklaratë matet për efektin që prodhon.

2. Fushata e sofistikuar – kur kundërshtari bëhet ndjekës – Strategjia e tij është e qartë: të vendosë ritmin e fushatës dhe të detyrojë kundërshtarët të ecin pas tij. Njoftimet e koordinuara të aktiviteteve, futja e qëllimshme e përfaqësuesve të mediave që kanë lidhje me kampin e Mexhitit, krijimi i një zinxhiri “forward” informacioni – nuk janë gabime naive, por të planifikuara. Rezultati? Nëse Osmani del paradite me një konferencë, Mexhiti del pasdite ose të nesërmen me një përmbajtje identike. Ky është shembulli tipik i fushatës reaktive: VLEN nuk prodhon narrativë të re, por përpiqet të kundërshtojë narrativën e Osmanit.

3. Gracka e Gruevskit – Çështja e takimeve të supozuara me Nikolla Gruevskin është ilustrim i qartë i mjeshtërisë së Osmanit. Fillimisht, ai la të hapur një “hapësirë interpretuese”, që të ushqehej nga mediat pro qeveritare dhe VLEN-i qeveritar. Por kur tema rrezikonte të marrë hov, Osmani e mbylli prerazi: “Takim i tillë nuk ka ndodhur”. Në atë moment, loja mbaroi. VLEN kishte humbur kohë, energji dhe kredibilitet duke insistuar mbi një temë të konsumuar, ndërkohë që realiteti politik i shqiptarëve është i zhvendosur te Mickoski – një aktor real, në pushtet, që po merr vendime kundër interesit shqiptar. Kjo është diferenca mes të merresh me politikë të së shkuarës dhe të përballesh me sfidat e së tashmes.

4. Diplomacia si armë politike – Në politikën e brendshme, Osmani po përdor kapitalin e tij ndërkombëtar si një aset të fuqishëm. Mbështetjet publike nga figura si Majlinda Bregu, ish-ministri ukrainas Dmytro Kuleba apo Josep Borrell, krijojnë imazhin e një kandidati që ka qasje direkte te qendrat e vendimmarrjes globale. Në një garë lokale si ajo e Çairit, kjo është një avantazh i pazakontë, sepse e bën kandidaturën e tij të duket më e madhe se vetë komuna. Kjo është politikë me dimension ndërkombëtar, e cila forcon profilin e tij si lider vizionar.

5. VLEN në defanzivë – Nga ana tjetër, kampi rival i VLEN-it është i zënë me dy probleme të mëdha:

• Narrativa reaktive: ata përpiqen të kundërshtojnë Osmanin, por nuk arrijnë të imponojnë agjendën e tyre.
• Goditjet ligjore: lajmet për shqiptimin e dënimeve me burg ndaj disa simpatizuesve në Çair e dëmtojnë imazhin e tyre si forcë politike që promovon stabilitet. Në kontrast, Osmani projektohet si kandidati që sjell stabilitet, profesionalizëm dhe lidhje ndërkombëtare.

6. Përfundim – mjeshtëria e Osmanit – Në këtë fazë të fushatës, Osmani ka arritur të krijojë një vorbull politike ku kundërshtari është i detyruar të rrotullohet rreth tij. Kjo është diplomaci e transformuar në politikë të brendshme: krijimi i agjendës, kontrolli i narrativës dhe përdorimi i kapitalit ndërkombëtar për të ngritur autoritetin në skenën vendore.

VLEN përballet me rrezikun e një fushate ku për çdo hap të tyre, Osmani ka një lëvizje të menduar paraprakisht. Dhe kjo është diferenca mes një politikani të lodhur e stërlodhur dhe një “maestroje” që ka mësuar artin e lojës në tavolinat e diplomacisë ndërkombëtare. Flaka