Shuhet poetesha Lindita Ahemti, humbje e madhe për letërsinë Shqipe!

Mëngjesin e hershëm të së martës ka ndërruar jetë shkrimtarrja e njohur shqiptare nga Prizreni e që jetonte e vepronte ne Shkupi, Lindita Ahmeti. Lajmi u nda në rrjetet sociale nga miqt e të ndjerës, shkruan Flaka.

Është kjo një humbje e madhe për letërsinë shqipe, dhe po aq e madhe për familjen Ahmeti që humbi vajzën e tyre vetëm pak vite nga ndarja nga jeta e të birit, aktorit të mirënjohur, Luran Ahmeti i cila humbi jetë shkaku i pandemisë famkeqe, CoVid-19.

Lindita Ahmeti (lindur ne 26 prill 1973 në Prizren). Pas diplomimit nga shkolla e mesme në Shkup, ajo studioi filologji klasike në Fakultetin Filologjik në Universitetin e Shkupit, ku edhe u diplomua. Ajo aktualisht punonte në Institutin e trashëgimisë shpirtërore dhe kulturore të shqiptarëve dhe është anëtare e Klubit PEN në Maqedoni.

Familja Ahmeti – Lurani e Lindita të vegjël

Lindita shkruan poezi në gjuhën shqipe që nga fillimi i viteve ’90. Merret edhe me përkthime nga gjuhët sllave dhe nga anglishtja në shqip. Poezia e saj është përfshirë në shumë antologji dhe panorama në gjuhë të ndryshme. Jeton në Shkup. Librat e botuar në gjuhën shqipe: 1993: Mjedra dhe bluz; 1996: Ishulli Adular; 2000: Brezi dhe Zonjës; 2004: Vetë perballe Erosit; 2008: Lulja alba (zgjedhje); 2015 Nga mështeknaja e babait, me mallëngjim; 2015 Dhoma pa derën dalëse. Përkthime në maqedonisht: 1998: Камена месечина (Hëna e gurtë); 2002: Син сон (Ëndërr e kaltër); 2007:Призивање во април (Evokime në prill); 2011: Утрешните монети (monedhat e nesërme) dhe në gjuhën bulgare 2008: Пролетен копнеж, ndërkaq poezitë e saj janë përkthyer edhe në gjuhën angleze, serbe, boshnjake dhe polake. 

Redaksia Flaka shpreh ngushëllimet me të sinqerta për familjen Ahmeti dhe kryefamiljarin, poeti Xhabir Ahmeti. Flaka Media

Tre poezi nga Lindita në vend të momoriamit

Kulla

im atë del nga shtëpia
pa vënë re kulmin që mungon
futet në hapësirën e pafundme shkretinore
i mbështjellë me gjysmëterrin ngjyrë vjollce
dhe me të ftohtin e thatë
del të sodisë
t’i venerojë pikat e shtigjeve
që shpiejnë në tri qytetet e pikëlluara
e vë dorën im atë mbi vetulla
asgjë e veçantë
vetëm kulla
e lartë e lartë
po kulla është diç tjetër
asaj vetë ia ka vënë themelet
fshati s’e çmon veprën e bashkëfshatarit
prandaj askush s’e heton
im atë ia kthen shpinën kullës
pastaj ulet në rërë
duke i fërkuar duart prej së ftohti
kulla
sërish kulla para tij
kulla në pafundësinë ngjyrë vjollce
noton në vetmi
ngado që kthehet im atë
kulla para tij
ai shkon me bohçen e dhembjes mbi kokë
kulla i bën roje lartësisë dhe bardhësisë
dhe duket larg larg
midis gjysmëterrit
me veshën e saj prej fildishi
me stolitë prej vargjeve të ndritshme 
me këngën time të këputur
me frymën e ngrohtë të erosit
pastaj brof në këmbë im atë
era e ftohtë bën muzikë
kurse grimcat e rërës lozin vallen e vetmisë
nga dritaret e shumta të kullës rrumbullake
fluturojnë flutura të bardha
u nis im atë
ylli i dritës lart
kjo kullë poshtë
ai i ka koordinatat e mëngjesit

Lutja e fëmijës

në fillim hoxha e nxjerr kokën nga minareja
pastaj zëri i ezanit me tufa dridhërimash
futet nëpër dhoma
zgjohuni
koha është të faleni
në atë çast dielli i artë shfaqet mbi kodër
nga kuleta madhështore e trëndafilit 
del drita parajsore
zbulon fytyrat e verdha të besimtarëve
të përgjumur
të cilët nguten kah tempulli
sepse s’kanë kohë
udha për në parajsë është e gjatë
mirëpo lutja e tyre mbetet nën palën e freskët
të mëngjesit
nën heshtjen e hekurt
e nuk ngrihet lartë
kurse në qiell 
në qiell dëgjohet vetëm vaji i foshnjës
pastaj bie shi në tokën e plasaritur

Udhëtimi i babait nëpër këngën e vjeshtës

hapat e babait nëpër natën vjeshtore me selenën e purpurt që hedh dritë në shteg 
e nxisin komunikimin me qetësinë e pyllit
dhe kuptohen mirë mes vetes babai e qetësia
babai ndonëse e ka një pyetje nostalgjike për vjeshtën
s’e thotë me gojë
s’e turbullon qetësinë
po e shkruan pyetjen në fletët e heshtjes ulur në rrënjën e bungut
janë foljet e shpërndara gjithandej që e çojnë babanë të ngrihet në këmbë
ecën ai
ndërsa gjethet e thata zgjohen dhe bëjnë muzikë xhazi nën këmbët e lodhura të plakut
pastaj fryn pak eoli 
tingujt e butë të erës së freskët kur i ledhatojnë gjethet 
dhe dalja në skenë e mbiemrave të përmallshëm 
janë në të vërtetë përgjigje e vjeshtës për babanë e cila pëshpërit 
ju iku vera e blertë 
ju iku vera e blertë
zogjtë të renditur si fjalët e demostenit para athinasve 
kur filipi futej në polis me ushtarët e tij 
kërkojnë shpresën e mirë duke lënë mbrapa ngjyrat e vjeshtës 
pastaj tingujt e freskët të gjetheve të thata kërcëllojnë 
bëhen vërejtje për krijesat e imta të pyllit
për merimangat që prodhojnë mëndafshin më të mirë
për mizat gjarpërinjtë minjtë buklat e shqarthat
për ndonjë hardhucë të blertë që s’ndalet së vrapuari nëpër bar pas ndonjë kandre 
dhe për breshkat që e demonstrojnë hijerëndësinë kur ecin
dhe ta merr mendja edhe për sutat e buta që e zbukurojnë pamjen e pyllit kur i bie hëna 
për të gjithë banorët e gjelbërimit që janë rehatuar në mbretërinë e gjumit
jepet alarmi e shtohen thirrmat e larëve
kujdes 
ndonëse babai shpërndan ëndrrën e bukur në këtë mbretëri magjepse si gjithmonë 
bota e pyllit ka rendin e vet dhe e dëgjon vetëm përvojën 
e veshur me njëqind ngjyra që hedh hëna ajo shkon shtigjeve të saj
pa e dalluar babanë nga kalimtari i pakujdesshëm i cili kënaqet kur shkel flutura 
dhe babai ecën ecën nëpër këtë botë që e bën të prekshme vetminë 
dhe me gjithë kujdesin që ka
ndonjë thnegël e pëson prej këmbës së tij 
duke dështuar në luftën e egër të darvinit për një kënd të padukshëm ngrohtësie 
kapërcejnë pastaj nëpër mendjen e babait foljet e ngarkuara me pikëllim
për një mijë këngë të lisnajës që treten 
pastaj babai ulet sërish në rrënjë të bungut 
përballë një ketri që kërcen nga imazhi në imazh 
atëherë visorja e hap faqen e magjisë së saj 
në dritë të këtij tregimi shfaqen kuqëloret si ombrellat e zanave 
vendosur nëpër shtigjet kah kalon diana
dhe dalin si në shuplakë pikturat e pyllit
babai vazhdon udhën
vihen në lëvizje mijëra zëre nga frika kur ofshan ai nga pesha e udhëtimit
kjo në pyll merret si bori e faunit
babai i heq këpucët atëherë dhe i dorëzohet harmonisë së pyllit
e koha rrjedh 
duke sjellë mëngjesin e kuqërremtë 
harabelat nëpër degëzat e kaçubave dhe të fijeve të barit të gjatë me fara të imta 
e ndërpresin ëndrrën
ia nisin këngës korale 
dhe bashkë me kandrat e hapin librin e muzikës
me tinguj të cilët nga shporta semasiologjike e asaj bote e shpërfaqin hijeshinë 
e kërpudhave kuqëlore
të mijëra e mijëra kuqëloreve që e stolisin pyllin
dhe e gjithë kjo do të jetë një poezi e pashkruar e sapfos që është dashur të bëhet himn 
për mrekullinë e kuqëloreve
midis të cilave kalon zbathur 
në majë të gishtave
im atë i mirë
dhe të cilat i mbledh e i ruan nimfa në herbariumin prej papirusi
e që më vonë do të flasin 
si një ditar i shkruar shqip