Editorial Flaka: Nga tribuna në urrejtje: kush i mbron sportistët shqiptarë?

Gazeta Flaka – Editorial

Ngjarjet e fundit në Prilep nuk janë thjesht një incident sportiv – ato janë një pasqyrë e errët e shoqërisë sonë, e cila ende nuk ka mësuar të ndajë sportin nga urrejtja. Kur në një qytet si Prilepi, stadiumi kthehet në arenë racizmi, dhe zhveshtoret në vend të sigurisë bëhen skenë dhune, atëherë duhet të pranojmë se kemi një problem shumë më të thellë se futbolli.

Sulmi ndaj ekipit shqiptar KF Shkëndija nga Haraçina është një tjetër dëshmi se sporti në Maqedoninë e Veriut nuk është ende imun ndaj helmit etnik që shpesh ngrihet mbi rezultatet, mbi talentin dhe mbi garën e ndershme. Kur dëgjohen brohoritje si “dhoma gazi për shqiptarët”, nuk kemi të bëjmë me sport, por me krim urrejtjeje. Dhe krimet e urrejtjes nuk zgjidhen me gjoba simbolike, por me dënime të qarta dhe qëndrime të prerë institucionale.

Për fat të keq, Prilepi po bëhet simbol i këtij degradimi moral. Në vend që të jetë shembull i bashkëjetesës sportive, po shndërrohet në arenë ku disa tifozë shfryjnë frustrimet dhe urrejtjet e tyre kombëtare. Ajo që është edhe më shqetësuese, është heshtja e institucioneve: as Federata e Futbollit, as Ministria e Brendshme, as Komisioni kundër Diskriminimit nuk kanë reaguar me forcën që kërkon situata.

Sporti, për definicion, duhet të jetë ura që lidh, jo muri që ndan. Në një shtet që pretendon të jetë pjesë e familjes evropiane, është e papranueshme që futbollistët shqiptarë të trajtohen si armiq në fushë. Heshtja, në këtë rast, është bashkëfajësi.

Nëse Prilepi dëshiron të jetë qytet që respekton sportin, atëherë duhet të fillojë nga reflektimi – nga shkollat, nga klubet, nga tifozët e vet. Të mësojë se në fushë të gjithë janë sportistë, jo armiq; dhe se në tribunë duhet të brohoritet për gola, jo për dhoma gazi.

Në fund të fundit, Maqedonia e Veriut nuk mund të ecë përpara me stadiume të mbushura me urrejtje. Sporti duhet të jetë shërim, jo plagë. Dhe derisa në Prilep dhe në vende të tjera të ndodhin këto skena, çdo ndeshje mbetet e humbur — jo nga ekipet, por nga vetë shoqëria.